jueves, 28 de agosto de 2008

La prisa.


Entre otras muchas cuestiones mucho más fuertes, o mucho más personales, ésta, la prisa, ha sido una de las detonantes en nuestra decisión de tomarnos un camino alternativo en la "educación" de nuestros niños. Mirad bien como viene ese tren!! arrasando con la nieve!! arrasando con todo, y sin miramientos. Pasará por nuestro lado, y ni se inmutará.

Para la reflexión, un pequeño artículo que me ha llegado en las listas de educación libre, y que es muy significativo de "por dónde van los trenes", y la poca voluntad que hay de pararlos, o de reducirles la caña.

"Zaragoza.- Los profesionales educativos que participan en el curso "la prevención del fracaso escolar en primeros niveles de enseñanza" que se imparte durante esta semana en Teruel, relacionan el aprendizaje rápido con el fracaso escolar.
Este grupo de profesores, logopedas, psicólogos y maestros, según informa en nota de prensa la Universidad de Teruel, apuestan por un proceso de aprendizaje lento, ya que los aprendizajes precoces pueden desembocar, en determinados casos, en problemas disléxicos para el niño.Para el director del curso, José María Batlle, "los niños aprenden hoy muy precozmente a leer y a escribir y sin embargo algunos de esos mismos alumnos cuando llegan al ciclo medio de primaria fracasan cuando tienen que utilizar la lectura y la escritura para acceder al conocimiento científico".
Por su parte, la logopeda y psicoterapeuta, Esperanza González, ha informado de que aprender de manera precoz "no es positivo para algunos niños y tampoco es sinónimo de futuros éxitos académicos, ya que esos éxitos dependen en ningún caso, de lo rápido que aprenda el niño".El grupo de expertos ha señalado además que en los dos primeros años de escolaridad de los menores, lo importante es trabajar la lateralidad, el ritmo, la expresión corporal y la danza, y que la lectura y la escritura debe iniciarse en el tercer curso de infantil."

4 comentarios:

♥ meninheira ♥ dijo...

Estou totalmente perdida con isto de primaria, infantil... ains eu quedeime na EXB. Cal sería o terceiro ciclo de infantil? de cantos anos falamos? de 5?
O bo de poder educar en casa é que a aprendizaxe adáptase totalmente ós requerimentos do neno. :)

MartaSada dijo...

Xa, por iso andamos dónde andamos, non? jeje. Sí, Infantil empeza con tres anos, e dura tres, logo terceiro de infantil ven sendo cinco-seis anos. Mais eu non che estou mui segura de que o que afirman de empezar lecto-escritura en terceiro de infantil estexa mui axeitado aínda... polo menos polo que eu vexo nos meus..."efecto espello", ter que reducirse a un espacio para escrebir sin disfrutar antes con letras e cores grandes...no sei. Pretenden que teñan o dominio da motricidade fina e da grafoloxía sen pasar o escalón anterior. Lieime? ou quedou claro? jeje...

♥ meninheira ♥ dijo...

Non te entendín moi ben Ups!

Eiquí con 3 anos nos coles ensínanlles a recoñecer o seu nome e creio que as letras, con 4 anos non sei como o enfocan pero moitos xa saen lendo e escribindo. Aprenden, polo que eu vexo en xeral, con métodos tirando ó constructivismo.

O da motricidade paréceme a min que é un pouco como querer aprenderlles a controlar esfinteres, eu creio que iso ven só co tempo, mas igual estou errada.

MartaSada dijo...

Non erras, non, pero os métodos "tirando ao constructivismo", jeje, non son constructivismo, e voltamos ao de sempre. Un rapaz (o meu) con seis anos aínda está recuperando o gusto por intentar "saber qué pon ahí" e ate o de agora, foron anos de "fichiñas sen senso"...
Os dous (Hadri e Lidia) saben os números, e os saben escreber... pero atá hai ben pouco non sabían relacionar, que unha faba, era o número un... entón eu cuestiónome... aquelo de empezar as casas polo tellado...
Nenos e nenas que con catro anos saiban ler e escreber...buf. O día que vin que a miña filla escrebía o seu nome do revés (efeito espello) metínme no mundo da adquisición da lateralidade, e amiguiña... arrepíos me deron do que estamos a facer cos nosos nenos...(mais que coa nécora da silveira, jejeje)... só me queda unha frase, tempo ao tempo...